Poesiekater Who ?

Je kent natuurlijk dat reclamefilmpje van Nespresso: "George Who"...
Aangezien niemand in het filmpje blijkt te weten wie die gozer is, werd ik eerder deze week gecontacteerd voor de hoofdrol in de volgende commercial voor Nespresso. Het gaat er hem immers niet alleen om of je er goed uitziet, je moet ook wel een beetje een bekend figuur zijn, een graag gezien figuur zijn bij de dames en vooral liefde tonen voor het product. Geen wonder dat ze bij mij terechtkwamen !
Bovendien: hij mag er dan leuk uitzien, ik heb gehoord dat die kerel varkens houdt als huisdieren. Vanuit mijn eigen functie kan ik me daarover natuurlijk geen goedkeurend woord veroorloven.

Waakzaam

Elke kater die zichzelf respecteert, moet natuurlijk een beetje waakzaam zijn. Op elk moment van de dag ben ik alert, ik kan zelfs aan de andere kant van het huis een speld horen vallen. Maar het straffe van een goeie waakpoes is dat we dat natuurlijk nooit laten merken. We doen alsof we de hele dag door liggen te slapen terwijl we de hele tijd verkeren in een operste staat van alertheid. De kunst bestaat erin om op geen enkel moment uit je rol te vallen en ondanks alles steeds te blijven doen alsof je er dwars doorheen slaapt. Hierbij een foto van mezelf terwijl ik mijn territorium lig te bewaken. Zie maar eens : ik lig in verdoken aanvalshouding als een opgespannen veer, klaar om me als een pijl uit een boog op mijn prooi te storten. Vlijmscherp en onafwendbaar, immer vorbereitet. Pure klasse hé !

Verzuim

Papa beer is nog maar amper begonnen met mijn blogske, en de klad lijkt er al in te zitten. Al een hele week n i k s !
Zijn excuus is dat hij teveel werk heeft met verbouwingen, maar ik verdenk hem ervan dat hij in de late uurtjes in plaats van te bloggen nu stiekem zit te spelen met het nieuw computerspel van de Muizenbeer. Het heet Spore en het zit best wel geinig in elkaar. Darwin zal zich de voorbije weken al een paar keer in zijn graf gekeerd hebben, want het nieuwe spel heeft alles te maken met evolutie. Alleen gaat het hier iets sneller. Op enkele avonden evolueer je van ééncellig planktondiertje tot een ruimtereizende veroveraar van het heelal.
Gezien de massieve belangstelling van de andere mannelijke familieleden voor dit nieuwe tijdverdrijf heb ik ook even geprobeerd om iets te maken met spore et voilà: ne poesiekater !
Wie het beter kan, mag me altijd zijn eigen poesiekater-poging doorsturen.

Mary Tagliarino

... of heet ze écht Wild Sunflower? In elk geval tekent Tagliarino erg leuke poesjes. Ze zijn erg naiëf en schattig. Grote kunst? Hell, ik ben toch niet Jan Hoet zeker! In elk geval wint ze voor mij de eerste prijs. Ze heeft ook zelf enkele leuke poezen, zie ik op haar website. Bekijk het maar even en oordeel zelf.

Darling !

Ook Ann Darling zal zich op een regendag niet vervelen zolang ze een verftube in de buurt vindt. Ze kliederde al heel wat kattengespuis bij elkaar, en ook haar werkjes gaan als koek over de toonbank. Best betaalbaar, maar denk altijd : ook Van Gogh is ooit klein begonnen !

Wicks

Poezen zijn een geliefd onderwerp voor aanstormend schildertalent. Eén van de vele sites met leuke kattenwerkjes is die van Dale & Darnell Wicks. Dale & Darnell Wicks . Best geinig, zeker deze met de onvermijdbare muis. Wicked, die Wicks !

Achmed

Wie dezer dagen furore maakt op youtube, is de Amerikaanse buikspreker Jeff Dunham. Vooral zijn handpop Achmed the Dead Terrorist scoort hoog in de polls.
Pijnlijk detail voor Achmed: hij is een geraamte. Iets wat wel meer succesvolle zelfmoordterroristen wil overkomen. Ongetwijfeld een erg moeilijk verzekerbaar beroepsrisico.
Niet zo met de zelfmoord-kat. Als de dagtaak achter de rug is hebben die nog acht levens over. Dat ze daar bij de Bin Ladens nog niet aan gedacht hebben !
Nu zat ik me ook plots af te vragen: hoe doen ze het toch om een poes voor de foto op zo'n manier te pimpen. Daar zal wel enig krab- en kraswerk aan te pas gekomen zijn.

Steinlen

De belle-époque kunstenaar Theophile-Alexandre Steinlen (1859-1923), of meestal gewoon Steinlen genoemd, had duidelijk iets met katten. Deze Chat Noir poster is waarschijnlijk zijn meest verspreide werk, maar je vindt poezen in tientallen van zijn posters en illustraties. Neem maar eens een kijkje op zijn website!

Ik word geen president !

Ik heb er een hele tijd over nagedacht, maar ik zal de kiezers moeten teleurstellen. De beslissing werd finaal genomen: ik word geen president. Ik slaap gemiddeld 16 uur per dag, en de overige acht uur moeten ingevuld worden met eten en drinken, rond mama muis haar voeten draaien tot ik opgepakt word, wat ruzie maken met papa beer, aan de zetels krabben en vooral veel heen-en-weer rennen achter al wat mijn pad kruist. Een presidentschap vergt net té veel van mijn kostbare tijd, dus de komende ambtstermijn sla ik voorlopig over.

Het zou nochtans mooi staan hé :

Lowieke For President !

De vorige kat in het Witte Huis was Socks. Die kent er wat van, dat moet je hem nageven. Kijk op de foto : vijf journalisten die hem uit diverse hoeken willen fotograferen en nog slaagt hij er in om ze allemaal tegelijk de rug toe te keren. Pure klasse !

Kat in een zak

Niet gewoon weer een spreekwoord deze keer. Gisteren vond ik opnieuw een papieren zak in huis. Lege zakken, boekentassen en rugzakken trekken me bijzonder aan, en moeten aan de binnenkant grondig verkend worden. Papieren zakken zijn het allerleukste. Ze maken een erg prettig geluid als je er wat zit in rond te morrelen, en als je het voor bekeken houdt kan je aan de onderkant gaten in de zak krabben en bijten en zo langs de achterdeur buitenwandelen. Wat ze toch niet allemaal uitvinden om een poes mee te amuseren hé :)

Meubeltjes

Als je in deze moeilijke tijden een extra stuiver wil besparen, laat je dan vooral niet verleiden tot de aanschaf van een krabpaal voor je poes. Een kat die een klein beetje zichzelf respecteert, wil met zo'n ding niets te maken hebben. Zeker niet als er leuke meubeltjes in huis zijn om aan te krabben. Rieten meubeltjes zijn uiteraard mijn eerste keuze, maar ook de zijkant en rug van zetels en stoelen zijn een prima alternatief.
Geef ons liever een oude zetel, maar zorg dan wel dat ie een beetje in de buurt staat, zodat ik niet te ver hoef te lopen om wat te kunnen krabben. En krabpalen, geloof me, die zijn voor mietjes.

Pussycat

Dat Pussycat van Tom Jones één van mijn lievelingsnummers is, zal niemand verbazen. Best een leuk deuntje om mee te miauwen zelfs. Maar dat f i l m p j e ! Als je hem hoort op de radio klinkt die jongen als een heuse kater, maar op video wil dat nogal tegenvallen. Eddy Wally kan tenminste nog als excuus aangeven dat zijn leeftijd wat tegen zit. Zonder instrument alleen midden op de dansvloer in je vingers staan knippen... echt niet meer van deze tijd Tom.

Betrapt !

Sommige experts zullen je zeggen : huisdieren met lang haar verliezen minder hun pels dan kortharige viervoeters. Anderen beweren net het omgekeerde. Het antwoord is nochtans zeer simpel: langharige kattenrassen verliezen lang haar, van korthaarpoezen raakt je kleding en internieur vol met kort haar.
Sommigen beweren ook : hoe vaker je een poes kamt en borstelt, hoe meer haar ze verliest. Ik kan je daarentegen geruststellen. Ook poezen die niet geborsteld worden, decoreren met genoegen je interieur met een tapijt van snoezig poezenhaar.

Echt of namaak ?

Enkele jaren geleden verscheen het fotoboek Why Paint Cats met tal van foto's van geverfde poezen. Sedertdien stelt zich de onbeantwoorde vraag of dit echt beschilderde poezen zijn, dan wel een sterk staaltje van photoshop-gefoefel. De auteurs beweren dat het photoshoplifterij betreft, maar kattenvrienden durven dat betwijfelen. In elk geval moeten ze zoiets met mij niet proberen of ik zal de artiest ook wat bijkleuren. Ik weet nog niet hoe hij zal beschilderd zijn, maar wel reeds in welk kleur !

De Katte van Beversluys

In 1725 schonk Maria Magdalena van Westveldt, weduwe van Frans van Beversluys, een belangrijk bedrag aan goud en edelstenen aan de Brugse OLV-kerk. De legende vertelt dat ze een lievelingspoes had die ze op een dag uit verveling helemaal tooide met haar meest kostbare juwelen. Het gepareerde beestje was daar zo erg van onder de indruk dat het meteen een duik nam door het raam en in de natuur verdween. Als de kat na enkele dagen nog steeds niet terug was, beloofde de weduwe dat ze alle edelstenen zou schenken aan de kerk als de kat ooit terugkwam. En de rest kan je al raden: de volgende morgen lag poezeminoe terug te spinnen aan haar voeten toen ze wakker werd. Van de juwelen werd een schitterende monstrans gemaakt. Over wat daarna verder met het poesje gebeurd is, wordt nergens in de geschiedenisboeken nog met één woord gerept.

Genezen !

Na het "ongelukje" eerder deze week gaat het inmiddels beter met de vinger van papa beer. Het is niet meer rood en gezwollen. Na vijf dagen is het hele zaakje zo goed als vergeten en vergeven. Daar moet ie toch niet zo over zeuren hé ? Hij moet maar niet met zijn vingers in mijn buurt komen wanneer ik in een "frisky" bui ben.
We hebben inmiddels alweer een nieuwe vechtpartij achter de rug, zonder slachtoffers deze keer.

Shorthair

We heten niet zomaar Britse Korthaar. Onze soort is nu eenmaal afkomstig uit Engeland, en het is dan ook geen wonder dat vooral Britse poezenkwekers een grote belangstelling tonen in onze soort. Er zijn nogal wat Engelse websites met leuke foto's van korthaartjes. We komen in alle kleuren en maten, van het bekende roodharige Garfield model tot en met de blauwe en chocoladekleurige pelsjes, en alle vormen van gestreepte en gevlekte tabby-patronen.

O Canada

We hebben ook familie in Canada, ergens verstopt in de bossen hoog in de Rockies. Zo ver van de bewoonde wereld dat zelfs Bin Laden zich er zou kunnen verstoppen zonder dat meneer Bush daar ooit wat over verneemt. We hebben er een oom en een tante, een neefje en een nichtje en inmiddels hebben ook zij alweer een hele rits kleine Canadeesjes ter wereld gebracht. Ik ben er zelf nog niet geweest, maar papa beer vertelde me zelfs over een inwonende roodharige Canadese poes die luistert naar de naam Meeeeester Keeeetty. Jammer dat ie zo ver woont, want ik zou graag eens kennismaken. Niet iedere kater heeft familie aan de andere kant van de wereld. Toch sjiek hé?
Dat vertel ik niet zomaar: ze hebben tijdens de vroege uurtjes van deze morgen mijn blog ontdekt! Dikke knuffels aan de hele familie aldaar. Het zou fantastisch zijn als ze me eens komen bezoeken.

Eenzaam en verlaten

Als je 't mij vraagt - waarom heet deze blog anders "poesiekater" - hebben ze me weer dik liggen gehad vandaag. Vanmorgen zijn de andere familieleden de één na de andere vertrokken. Ik wist al dat het mis zou gaan als ze alle deuren van de veranda rond me afsloten. En lap, ik kreeg nog gelijk: ze trokken allemaal het huis uit en lieten we de hele tijd alleen achter op een rantsoen van water en droge brokken. De kikkers zaten me vanaf hun vijver de hele dag op stang te jagen. Als ik binnen opgesloten zit, hebben ze een groot kikkerbakkes. Als ik op de rand van de vijver zit te zonnen hebben ze veel minder noten op hun gekwaak !
De muizenbeer kwam als eerste thuis, in het aardige gezelschap van de babysit. (nvdp*: misschien niet zo'n geslaagde woordkeuze voor een twaalfjarige...)Die is voor het oog even schattig als haar oudere zus, maar ze is niet zo'n kattenvriendin. Ze heeft zelfs wat schrik van me denk ik, hihi. Ik ben er twee keer aan topsnelheid langsgescheurd aan mijn bekende "canapéroute", en toen stond ze bijna op tafel te gillen. Flauw trees.
De muis kwam thuis net voor het avondeten. Merkwaardig : in dit huisgezin wordt nooit gegeten voor de muis thuiskomt. Zou daar een oorzakelijk verband zijn? Ik kreeg meteen mijn dagelijks rantsoen vleesblokjes en heel wat knuffels, en dat maakte veel miserie weer goed. Daarna nog gezellig wat gevochten en geflodderd met de muizenbeer, en ik ben zelfs meegegaan om hem onder te stoppen.
Papa beer kwam pas opdagen toen de muizenbeer al lang in bed lag. Hij heeft zijn schoenen midden op de vloer geparkeerd en dat heeft me nog wat prettig klauw- en knauwwerk opgeleverd. Best leuk: sokkengeur en veters om mee te spelen. Nu hebben ze me opnieuw in mijn veranda opgesloten, en ze zijn al een tijdje gaan slapen. Ik hoor alleen nog dat toetsenbord rammelen. Dat gebeurt wel vaker de jongste avonden. Ik moet toch eens uitzoeken waar dat vandaan komt en wie dat veroorzaakt. Niet gemakkelijk, zo'n poezenleven. In elk geval: slaapwel allemaal !

*: nvdp : noot van de poes

Piep !

Ik heb iets met doeken. Ik kan het echt niet laten om eronder te kruipen als zich daartoe een geschikte gelegenheid biedt. Dat kunnen lakens zijn, maar ook een doek dat op de zetel ligt of - het leukste van al - onder een tafelkleed. Als de tafel op dat moment niet gedekt is schijnen de andere familieleden mijn spelletje ook leuk te vinden en spelen ze piep met me of nemen zelfs een foto. Piep eindigt doorgaans wanneer ze ophouden belangstelling te tonen voor mijn kunstjes of wanneer ze met een hand te dicht gekomen zijn in de buurt van mijn klauwen. Op het eerste zicht ben ik een superlief knuffelbeest, maar als ik me onder een tafelkleed bevind krijgt het donkere plekje op mijn katteziel de bovenhand. Dan kan je beter niet proberen me te grijpen. Een verwittigd Jan is er twee waard.

Changement de garde

Morgen aflossing van de wacht. Papa beer gaat terug werken en de muizenbeer gaat opnieuw naar school. Da's erg jammer, want ik was het al gewoon dat mijn maatje de hele dag thuis is. Maar vanaf morgen is de muis er permanent. Dan valt er altijd wel iets leuks te beleven, en soms valt er wel eens iets voor me van het aanrecht.
Vinger van de beer ziet er nog steeds niet goed uit. Met die boekentas kan ik trouwens niet meer spelen: die is nu volgestouwd met schoolboeken. Uiteindelijk heeft de muizenbeer zelf ook één van zijn schoolboeken gekaft: in het voorziene geel/gouden tijgerpatroon.