Koud

Deze week hebben ze me een paar uur alleen thuis gelaten, en ondanks mijn elegant bontmantelpak moet ik bekennen dat het flink koud was. Makkelijk te zien of een poes het koud heeft, of warm. Als we helemaal in een bolletje gedraaid liggen te slapen, pootjes lekker ondergetrokken onder het donsdeken van onze pels, mag je gerust zijn dat we het niks te warm vinden. In de zon of voor de kachel vind je ons dan weer helemaal uitgestrekt. Sommige poezen liggen dan zelfs gewoon uitgestrekt op hun rug, om de warmtegloei van het zonnetje volop op hun buik te voelen.
Toch koude voetjes deze week, op die stenen vloer. Papa beer had blijkbaar medelijden : hij heeft me een nieuw kersenpittenkussen meegebracht. Ik had er vorig jaar ook al ééntje, maar dat heeft mama muis in een opkuisbeurt laten verdwijnen tijdens de zomer. Net nu het zo'n lekkere poezengeur kreeg. Dat nieuw kussen heb ik nog niet in gebruik genomen, maar dat komt wel in de komende dagen denk ik. Niks voor mij, die winterkou.
Intussen heb ik promotie gemaakt: 's morgens mag ik even in bed bij de muizenbeer of bij papa beer. Lekker warm onder de wolletjes, of op de dons aan het voeteinde. Zaaalig. Jammer dat ze niet de hele dag met mij in bed blijven.

Douche-poesje

Katten houden niet echt van water, en op dat vlak ben ik geen uitzondering. Wat ik daarentegen wél ontzettend leuk vind, is door plassen lopen. Alles tot een halve centimeter diep vind ik geweldig. Het beste van al is de douche. Zodra papa beer klaar is en de kraan dichtgedraaid heeft, is het mijn beurt. Met de kattenvoetjes plensen op de nog natte douchevloer. Voetjes in de branding. Cool. Maar alle liedjes die papa beer daarbij begint te zingen met ongelukkige karamellenrijmwoorden zoals douche, poesje en snoesje, zal hij vroeg of laat eens betalen met een flinke kras in zijn berenbil.
Met een douchiekater valt niet te sollen.

Maine Coon

Dit blijkt de bron te zijn van alle miserie. Papa Beer & Mama Muis zijn vorige week in een plotse opwelling voor een weekendje naar Parijs getrokken, en daar is het fout gelopen. Twee heertjes zaten gezellig op een koffie te bijten op een terras (voor de liefhebbers van details : dat was op de Plaçe du Tertre, hoe cliché !). Midden op hun koffietafeltje - en ze maken die echt klein in Parijs - zat tussen de expresso van de ene en de Chocolat Chaud van de andere deze kat.
Blijkbaar een Maine Coon met evenveel maniertjes als haar (geslacht niet geheel duidelijk,maar ik gun ze het voordeel van de twijfel) twee bazen (zelfde opmerking), die zat te lonken naar elke voorbijganger.
Mama Muis direct in alle staten, Papa Beer al direct met zijn camera in aanslag. De hele avond heeft ie zitten googelen naar Maine Coons. Gelukkig blijken ze er voorlopig van overtuigd dat de MC een leuke kattensoort is en dat kleine MCtjes er heeeel erg snoezig uitzien, maar dat ze niet de vergelijking doorstaan met een goedgebouwde Britse Korthaar.
Ohlala, quelle chançe ! Jammer genoeg hebben ze tijdens het surfen ook de Noorse en de Siberische boskat ontdekt, en allerlei andere viervoeters van lager allooi.
Gelukkig ben ik zeer stressbestendig, maar ik hou het wel in de gaten. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Analytics

Hola. We zijn nu al meer dan drie maanden onderweg met deze blog en met enige trots kan ik vermelden dat Papa Beer er in geslaagd is om Google Analytics te installeren op dit blogje. Voorlopige tussenstand is : 0 visitors, 0 pageviews. Ik laat me daardoor voorlopig niet uit mijn lood slaan: dat zal wel op &&n of andere manier aan Telenet liggen. Wacht maar, strakst hebben we nog extra bandbreedte nodig.

Selkirk Rex

Muwahhahaaaa! Dit is toch geen echt kàtje, het is een speelgoedknuffel. Dit is zogezegd een Selkirk Rex kitten. Kat in schapevacht. Ik geloof er geen sikkepit van. De foto is zo genomen dat je het sleuteltje niet kan zien op zijn rug. Made in China, voor 9,89 Euro liggen ze met hopen nabij de kassa bij Speelgoedland. Zelfs nog niet eens met batterijen. Als je hem opwindt rent en wipt ie heen en weer tot de veer gebroken is, tot ie per ongeluk op zijn rug terechtkomt of tot ik hem te pakken krijg. Je moet ziende blind zijn om erin te trappen, en dat is precies wat Papa Beer doet. Met twee voeten tegelijk nog wel. Kijk maar naar het pelsje en je ziet het meteen : polypropyleen !
En dan te geloven dat Papa Beer zich daardoor laat vangen. Pfff !

Noorse Boskat

Be serious. Dit is een leuk beestje, maar toch geen ràskat?! De foto van deze kleine Noorse Boskat heeft het vaderlijk hart van Papa Beer helemaal op hol gebracht gisterenavond. Veel haar, weinig kat, als je 't mij vraagt. Het ziet er een kleine geniepigaard uit, vind ik zelf. En geef toe, dat snoetje heeft toch meer van een kleine herdershond dan van een raspoes ? Ik vraag me af waar die zijn mama allemaal uitgehangen heeft. Ze was beter met een Brit op stap gegaan. In elk geval : mijn veto voor de Noorse Boskat. Zoek nog maar wat verder, Papa Beer!

Racisme ?

Alle begrip voor een gelijkenkansenbeleid. Korthaartjes mogen er zijn in alle kleuren. Maar verschil moet er zijn.
Tot nu toe heb je me nog niet al te luid horen protesteren tegen de gedachte dat onze familie straks uitgebreid wordt met een zusje. Een kleine korthaar poes die tijdens mijn slaap de beste brokjes achteroverdrukt op het aanrecht van de keuken, die mijn plekje voor de haard inpikt terwijl ik de schade vaststel die ze aangericht heeft in mijn kattenbakje, ik kan het allemaal hebben. Op de zeldzame dagen dat ik alleen thuisblijf zou ik er wel wat voor over hebben om een nieuw speelkameraadje te hebben. Maar niet voor elke prijs.
Tot nu toe werd 's avonds aan de computer gefluisterd over "silver tabby's" en "chocolate point". Over "lilac" en "spotted golden".
Maar sedert enkele dagen hoor ik plots anders gestemde geluiden. Schrikbarende termen die ik nog nooit eerder hoorde suggereren. "Selkirk Rex". "Noorse boskat". Maine Coon".
Niet echt mijn kopje tee, moet ik toegeven. Ik laat ze tijdens de komende dagen hierboven even de revue passeren. oordeel zelf: wat gaat er boven een schattig korthaartje zoals dit ?

Sta me bij dat de koers niet op het laatste moment gewend wordt. Laat het niet gebeuren dat ik straks mijn speeltjes, de mand of erger nog mijn vertrouwde str*n*kabientje moet delen met langharig tuig naar voorbeeld van die beestjes hierboven. Straks ligt ook mijn eigen zetel nog vol haar van een andere kat. Helluuuuuup !!!

Cats 4 Obama

Succes heeft vele vaders. Iedereen die een traan wegpinkte bij de overwinningsspeech van Obama, zal je vertellen dat zijn of haar stem geholpen heeft om de doorslag te geven.
Maar over de bijdrage van mijn eigen broers en zusjes kan geen twijfel bestaan. Honderden poezen hebben tijdens de voorbije maanden het eelt van hun voeten gelopen om mee campagne te voeren. Als je't met eigen ogen wil zien : je vindt een aantal leden van zijn "plakploeg" terug op de website "Cats For Obama". De Cats For Obama hadden zelfs een eigen logo en kwamen samen met Obama zelf op TV. Prime time :)
Nu ze een eerste zwarte president hebben is het pad geëffend. In Amerika kan alles.
Groovy. Ik gooi alvast mijn charmes in de strijd en bereid me voor op de verkiezingen van 2012. Wat zeg je? Een poes in het witte huis? Yes we can !!

Obesitas

Ha dat vind ik nu eens goed zie. Papa Beer heeft uit diverse hoek onder zijn voeten gekregen omdat hij alweer twee weken niets gedaan heeft voor mijn poesiekater-blog.
Als ik het zou kunnen deed ik het zelf, maar het enige wat een poes kan met een toetsenbord, is erop gaan liggen. Dat doen we niet regelmatig: enkel wanneer iemand op het toetsenbord die rare tikgeluidjes zit te maken. Op het moment dat zo'n keyboard gebruikt wordt, loopt de aandacht voor hongerige viervoeters steevast sterk terug. Geen wonder dat we dan even op de toetsen gaan liggen: het is de enige manier om nog wat aandacht te krijgen.
De Beer en de Muis willen me weer eens meeslepen op de weegschaal. Ze zullen goed uitgeslapen moeten zijn als ze hopen om daarin te slagen. Die weegschaal voorspelt immers niet veel goeds en ik wil niet eindigen op water en droge brokken. Een katje dat zichzelf respecteert eet netjes zijn bord uit, en daarna komt het schooien voor nog. Inmiddels wordt vermoed dat ik over de lat van zes kilo gegaan ben (wat denk je dààrvan, Tia?), en vanavond werd de suggestie geformuleerd om me voortaan alleen nog te voeden overdag, en geen hapje meer klaar te zetten voor het geval ik honger zou krijgen tijdens de nacht.
Ik voel het aan mijn theewater : moeilijke dagen liggen in het verschiet !