Het moet een moment van zwakte geweest zijn. Tijdens de bittere vrieskou van de voorbije week kwam papa plots aankloppen met een "cadeau". Het bleek een slaapzak-tentje combinatie. Op het eerste zicht een uitstekende vondst voor militairenop bivak in poolgebieden, maar ik vermoed dat papa beer zich meer kan invoelen in het erbarmen van zijn diensplicht in lang vervlogen tijden, dan in de noden van een poes in de winter.
Hoe gezellig en dik zo'n slaaptentje ook is, ik moet niks hebben van zo'n ding. Om te beginnen is het te klein om er vrienden in uit te nodigen voor een picnic of een romantisch avondje. Zelfs als ik er alleen in zit, is het amper groot genoeg om mijn immer uitdeinend postuur helemaal te bevatten. Als ik er vooruit inkruip zit er me niets anders op dan er achteruit weer uit te manoeuvreren, en achterwaarts in zo'n tentje kruipen... wel, probeer dat zelf maar eens zonder er belachelijk uit te zien.
Als papa beer me in het tentje plaatst (opheffen en de wet van de zwaartekracht zijn werk laten doen :) zit het wel gezellig. Maar zodra hij het neerzet zie ik eruit als een nomade in een veel te kleine tent, of een eskimo in een ondermaatse iglo. Uiteindelijk vonden we een leuk compromis : het tentje valt best mee als je er OP gaat liggen.
