Woehoeeee !

Ons nieuwe poesje is inmiddels bijna zes weken. Aangezien we al lang op zoek zijn naar een spotted tabby weet ik inmiddels hoe schattig die er kunnen uitzien, maar toen ik haar nieuwe foto's te zien kreeg vandaag moest ik toch even naar adem happen. Ik voelde me zoals die wolf in de bekende cartoon van Tex Avery . Wat een snoesje hé !
Maar het is niet al goud wat blinkt. Tot nu toe ben ik in al mijn Antwerpse bescheidenheid de allersnoezigste kat tot in verre omstreken, en ik heb er nooit aan getwijfeld dat dat voor altijd zo zou blijven. Dat kleine poesje komt binnenkort niet gewoon naar België wonen, maar helemaal hier bij ons thuis. Slapen voor MIJN kachel en in MIJN lekkere mand. Gelukkig heb ik nog het plekje onder het dakvenster voor mezelf, want zo hoog op de kast zal zo'n jong ding nog niet kunnen springen. Voorlopig.
Twee jaar is te jong voor een midlife-crisis, maar dit doet een kater toch wel wat. Ik wil wel een vriendinnetje, maar dat moest toch niet meteen Miss Benelux zijn !? Straks komen de katers van kilometers uit de buurt hier miauwen aan onze achterdeur om een glimp te zien van dat sexy kitten. "Adding insult to injury" zeggen ze in 't Engels. Eerst namen ze me mee naar de dierenarts voor een "kleine ingreep", en vervolgens halen ze het knapste kitten van heel het land hier in huis, terwijl ik hier sta met een pistool zonder munitie.
Ik ben dringend toe aan een fikst portie catnip, en die hebben we hier niet in huis. Gelukkig weet ik waar papa beer de whiskey bewaart :o)Het leven van een poesiekater is geen pad van rozen.
(Maar ik hoop toch dat ik van haar droom vanavond!)