Mijn rustige dagen als heer des huizes blijken voorgoed achter me te liggen. Terwijl ik rond halfdrie lag te zonnen in de tuin bracht papa een bakje mee in MIJN veranda waar MIJN mand staat en MIJN kattenbak en MIJN kattenspeeltjes, en daarin zat een kleine poes die meteen de harten verovert van iedereen die zich in een straal van drie kilometer bevindt.
Ik zal er niet teveel uitleg aan besteden. Een foto zegt meer dan duizend woorden, wordt soms gezegd. Zodoende.
Foto één, bovenaan: de mand van het nieuwe poesje (ik heet ze voorlopig de poezeminoe, maar ze krijgt nog wel een officiële naam), en die is zoals je merkt LEEG.
Foto twee: mademoiselle inspecteert haar nieuwe mand.
Foto drie, twee minuten later : MIJN mand. Precies. Toen was ze nog geen uur hier in huis. De toon is gezet. Ik zei het al : mijn gezellige luize vrijgezellenleven is verkruimeld. Verdampt. Opgedoekt. Zucht.
