Volgende week zal het precies zes maanden zijn. Zes maanden zonder enig bericht op deze blog. Het schijnt vaker voor te komen bij bloggers. Door omstandigheden komt het er enkele dagen niet van, dan ben je even op reis, dan weer te druk en op de duur ben je gewoon de draad kwijt. Intussen maak je een pagina op facebook en twitter en voor je het weet zit je blogje in de vergeethoek.
Daarom, nu ik het nét nog aandurf om de lezers van onze poesiekater onder ogen te zien, heb ik papa beer aangespoord om nog eens wat te bloggen. Aangespoord is een zeer vriendelijk woord: sta me toe van me omwille van de rust in het huishouden van alle details te onthouden.
Met Mademoiselle Bollekes en mezelf is het intussen prima gesteld. Ik heb nu ongeveer het gewicht van een baby van zes maanden, en Lexie is ondertussen bijna een volgroeide kat en af en toe wordt ze graag al eens aangesporken als Madame bollekes.
Tijdens de voorbije maanden waren de katers in de buurt niet te houden. Je kon ze van vele stadstuinen ver horen huilen en kermen voor de aandacht van onze Hollandse schone. Ze woont nu trouwens al een volledig jaar bij ons: we hebben dat gevierd met een mals brokje stoofvlees.
Verwacht je maar eerstdaags aan enkele recentere foto's maar hier zie je ons Lexie op de zetel. Compleet gecrasht van pure vermoeidheid. Uitgeteld. Die zetel ziet er na twee jaar intensieve bewerking door mezelf en mijn lieftallige assistente ook niet meer zo fris uit. Er is sprake van de aanschaf van een nieuw zitmeubel omdat dit echt niet meer toonbaar is aan bezoekers. Gevolg zou wel kunnen zijn dat ik voortaan toegangsverbod krijg om er alleen te vertoeven, of dat mijn nageltjes regelmatig bijgeknipt zullen worden. Laat mijn krab-divannetje dus nog maar even staan, dankjewel.
